کشتگاه غريبي ‌ست نفرت مي‌كارند و كينه برداشت مي‌كنند. پاسخ اعتمادت را با خيانت مي‌دهند، در شب مهرباني‌ هايت توطئه مي‌چينند، عاشقانه‌هايت را سلاخي مي‌كنند.
تا تو سكوت كني و در خود ديوانه شوي. تا تو تنها خاموشي خويش را فرياد كني. و فريادت را تنها ديوار روبه‌رويت پاسخ دهد.
شعرهايت را در دادگاه هيچ‌كسان محاكمه مي‌كنند. با سيم‌هاي گيتارت ترانه‌هايت را به دار مي‌كشند. و گيتارت را بر ديوار تاريك سكوت ميخ‌كوب مي‌كنند. تا ديگر فريادت كه هيچ- ناله‌ات را هم هيچ‌كس نشنود. حضور خورشيد وارت، سايه‌اي تنها مي‌شود. در چهارديواري غمگين- تو هراسان از انبوه سايه‌هاي پنهان در پشت ديوار.
از نگاهت مي‌هراسند، كه عصيان دردناك يک نسل است. صدايت را در زندان سينه‌ات حبس مي‌كنند، زيرا شهادت‌نامه‌ي آزادي‌ست.
اما، امروز آمده‌ايم تا همه‌ي نگفته‌هايت را، بغض‌هاي گرفتار در سينه‌ات را، از پشت پنجره كه نه، اين بار از حنجره‌ي خونين نسلی تنها فرياد كنيم.
آري به همه‌ي هيچ‌كسان بگوييد!
آدمك دوباره مي‌خواند.
اما اين بار تنها نيست، اين بار فرياد او فرياد خلقي بت‌شكن است، و ترانه‌اش قصه سرگرداني هزاران آدمك...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: